Brief aan de Volkskrant, naar aanleiding van de berichtgeving over de aanslag in Halle op 9 oktober 2019
Geachte redactie,
Een terroristische aanslag door een eenling in Duitsland waarbij twee doden vallen wordt door u bestempeld tot zwartste scenario. Iedere dode is er een te veel, elke aanslag is er een te veel, maar waarom is dít nu ‘het zwartste scenario’?
Zo maar een greep. Ik hoef hiervoor niet echt mijn best te doen en ook geen alt right websites te bezoeken – het staat gewoon op Wikipedia en bijvoorbeeld uw eigen website.
De Rote Armee Fraktion (het is al weer even geleden) wordt verantwoordelijk gehouden voor 34 doden bij 15 aanslagen. Het was een organisatie die deze aanslagen pleegde, geen eenling.
In 1972 werden 11 israëlische atleten en een duitse politieagent gedood door Zwarte September, bij de Olympische Spelen in München. Ook hier ging het om een (buitenlandse) organisatie.
Sinds de Twin Towers, laten we dat maar noemen ‘in de huidige tijd’, denk ik bijvoorbeeld aan april 2002, toen er in Tunesië 21 doden vielen waaronder 14 duitsers.
In 2016: 10 aanslagen in Duitsland, waarvan 5 verijdeld en 9 met een islamitisch motief – 51 gewonden, 12 doden (waaronder 3 terroristen). Toen moest de aanslag op de Kerstmarkt bij Berlijn, met 12 doden en tientallen gewonden, nog komen.
Tijdens het Oud&Nieuw feest in Keulen, 2015/2016, werden vrouwen massaal aangerand. Er werden meer dan 60 aangiften gedaan over aanvallers van ‘Arabische en Noord-Afrikaanse origine’.
Ik denk wel te begrijpen waarom u deze recente aanslag het zwartste scenario noemt: het gaat om een duitser die zich antisemitisch uit en iets naar een synagoge gooit. Wat dat laatste precies is, is overigens niet duidelijk. De woordvoerder van de joodse gemeente spreekt over molotovcocktails, de politie verklaart later een explosief onklaar te hebben gemaakt. De associatie molotovcocktail – brand – holocaust is direct gemaakt, maar ik kan me niets voorstellen bij een glazen fles met benzine en brandende lont die niet kapotvalt, maar later ‘onklaar gemaakt’ wordt.
Is het een wonder dat een jonge man in een land
- waar je niet vrijuit je eigen geschiedenis mag onderzoeken (het duitse verbod op holocaust-ontkenning, met straffen tot 3 jaar, die ook in serie kunnen worden opgelegd);
- waar de regeringsleider zonder enige ruggespraak met de bevolking beslist het land open te zetten voor vluchtelingen met een compleet andere cultuur (wir schaffen das);
- waar je, als je dat niet een goed idee vindt, wordt verketterd als rechts-extremist, neo-nazi, waar de gevestigde orde niet serieus met je in gesprek wil;
is het een wonder dat dan een keer zo’n jonge man doordraait?
Maar is dat werkelijk het zwartste scenario?
Mijns inziens is dat zwartste scenario eerder de maatschappelijke ontwikkeling sinds 1945, waarin Duitsland en zijn bevolking immer schuldbewust moeten zijn.
Zelf niet mogen nadenken over het verleden, maar moeten slikken wat hen al bijna 75 jaar als enig juiste interpretatie van de jaren 33-45 wordt voorgeschreven.
En dat met alle bijkomende straffen van bezetting door vreemde mogendheden (VS, USSR, VK en Frankrijk), eindeloze herstel- en wiedergutmachungs-betalingen en voor altijd met argusogen bekeken worden.
Hoe erg deze aanslag ook mag zijn, de term zwartste scenario zou ik zelf reserveren voor het lot dat Duitsland sinds 1945 ondergaat.